هر چه می بینم ز جانان لطف و احسان ، بیشتر

بخت بد بنگر که می کوشم به عصیان ، بیشتر

بنده باید بر گناه خویش باشد معترف

تا گه گردد خواجه را مشمول غفران ، بیشتر

هر چه هستم نا امید از درگه او نیستم

گر گناهم باشد از ریگ بیابان بیشتر

روز محشر گر گناه خلق را یک سو نهند

باز می باشد در آنجا لطف یزدان بیشتر

استعانت جستن از دشمن بود غفلت ز دوست

این تغافل داشت یوسف را به زندان بیشتر.