دیشب که سریال یوسف پیامبر را مشاهده می کردم به یاد این سخنان آقا افتادم :
(انتظار؛ انتظار یعنى ترقب، یعنى مترصد یک حقیقتى که قطعى است، بودن؛ این معناى انتظار است. انتظار یعنى این آینده حتمى و قطعى است؛
بخصوص انتظارِ یک موجود حىّ و حاضر؛ این خیلى مسئله‌ى مهمى است. اینجور نیست که بگویند کسى متولد خواهد شد،
کسى به وجود خواهد آمد؛ نه، کسى است که هست، وجود دارد، حضور دارد، در بین مردم است. در روایت دارد که مردم او را مى‌بینند،
همچنانى که او مردم را مى‌بیند، منتها نمیشناسند.
در بعضى از روایات تشبیه شده است به حضرت یوسف که برادران او را میدیدند،
بین آنها بود، در کنار آنها بود، روى فرش آنها راه میرفت، ولى نمیشناختند...).
آقا جان، مولای ما، سرور ما، شانه هایم دیگر تاب حمل بار گناهانم را ندارد،
سرم از سنگینی بار گناهان پایین افتاده .
ای فرزند سیدالشهدا علیه السلام ، آیا روزی من هم خواهد شد که دست گرمت را
روی صورتم حس کنم و بشنوم ندای رحمانیت را که (ارفع راسک)؟
منتی سر ما بگذار آقا جان.
ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند
