صاحب کتاب نهایه الطلب وغایه السوال حنبلی به اسناد خود از ابن عباس می گوید :

نزد پیامبر (ص) بودم و پسرش ابراهیم بر ران چپ حضرت (ص) نشسته بود و بر ران راستش حسین بن علی (ع) قرار داشت ،

و پیامبر یک بار این را و بار دیگر او را می بوسید که جبرییل با وحیی از سوی خداوند جهانیان فرود آمد و چون از پیش او رفت

پیامبر (ص) فرمود : جبرییل از سوی خداوند عزوجل آمد و گفت : ای محمد ! خداوند تبارک و تعالی به تو سلام می رساند و می فرماید :

این دو را با هم جمع نخواهم کرد ، پس یکی را فدای دیگری کن .

پس پیامبر (ص) به ابراهیم نگریست و گریست و به حسین نگریست و گریست و فرمود :

مادر ابراهیم کنیز بوده است ، اگر بمیرد کسی جز من بر او محزون نگردد ، در حالی که مادر حسین فاطمه و پدر او علی ،

پسر عمویم است که گوشت و خون من می باشد ، و اگر حسین بمیرد دخترم و پسر عمویم و خودم بر او محزون شویم.

من حزن خود را به حزن آن دو بر می گزینم .

ای جبراییل ! جان ابراهیم را بگیر که من او را فدای حسین کردم .

راوی می گوید : پس از سه روز ابراهیم وفات کرد و هر گاه پیامبر (ص) حسین را می دید که می آید او را می بوسید و به

سینه اش می چسباند و آب دهانش را می مکید و می گفت : پسرم ابراهیم را فدای تو کردم.

منبع : کتاب کشف الیقین فی فضائل امیر المومنین (علیه السلام)

بابی انت و امی و نفسی و مالی یا ابا عبد الله الحسین (علیه السلام)

امام حسن مجتبی علیه السلام چون تصمیم به صلح با معاویه گرفت،‌ خطبه ای خواند و در آن

پس از حمد و ثنای الهی و شهادت به نبوت جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود :

این امت از جدم شنیدند که می فرمود : هیچ امتی کار خود را به کسی که داناتر از او در میان آن ها

وجود دارد ، نمی سپارد ، مگر آنکه همواره عقبگرد کرده و عقب می مانند. تا آنکه پشیمان شده و به سراغ

همان شخص داناتری که رهایش کرده بودند بروند.